ഒരിക്കല്‍...മഴ പെയ്യുന്നത്
എന്തിനെന്ന് അറിയാതെ
മഴത്തുള്ളികളെ വെറുതെ
നോക്കി നിന്നിരുന്നു...
പിന്നിട് എപ്പോളോ തിരിച്ചറിഞ്ഞു..
മഴതുള്ളികള്ക്ക്,ആരും കേള്ക്കാത്ത...
താരാട്ടു പാടിത്തന്നു .. ഉറക്കാന് കഴിയുമെന്ന്..
പിന്നിട് എന്നോ..
മഴത്തുള്ളികളുടെ താരാട്ടു കേട്ടില്ലാന്നു
നടിച്ചു നടക്കാന് ആയിരുന്നു എനിക്ക് ഇഷ്ട്ടം... എന്ക്കിലും ഞാന്‍ അറിഞ്ഞിരുന്നു..
എനിക്കായി....
ഒളിപ്പിച്ചുവെച്ച കുറെ
മഴതുള്ളികളുമായി
പെയ്യാത്ത ഒരു മഴ...
എന്നെ മാത്രം കാത്തിരിക്കുന്നുവെന്ന്...
ഇപ്പോള്‍ വീശിയ കാറ്റിന് ...മരണത്തിന്റെ മണം ... മരിച്ചെന്നു കരുതി പെട്ടിയിലടക്കപ്പെട്ടു കല്ലറയ്ക്കുള്ളില്‍ പോയിക്കിടക്കാന്‍ വിധിക്കപ്പെട്ടവന്റെ... അവസാന ശ്വാസത്തിന്നു വേണ്ടിയുള്ള വെപ്രാളം ....
അവന്റെ നെഞ്ചില്‍ കിടന്ന്‌ ഞെരിഞ്ഞമരുന്ന പൂക്കളുടെ തീക്ഷ്ണമായ ഗന്ധം...
കുഴിവെട്ടി മൂടിയ ശരിരത്തില്‍ അവശേഷിച്ചൊരു ജീവന്‍ .... സ്വയം മരിക്കാനറിയാതെ അലറി വിളിച്ചു അപേഷിക്കുന്നു .... 'കൊന്നു തരു' എന്ന് ....
കടലിലെ ആഴങ്ങളില്‍ .... മരിച്ചു കിടക്കുന്നവനെ തേടി ...പോയോരു ജീവന്‍ കരയില്‍ തിരിച്ചെത്താനോ ..കടലിന്റെ ആഴങ്ങളില്‍ ചെന്നു പതിക്കാനോ ആകാതലയുമ്പോള്‍ ...
പൂര്‍ണ്ണമായും അടക്കം ചെയ്യപപെട്ടൊരു ശരീരം .. തെളിവുകള്‍ പോലും അവശേഷിപ്പിക്കാതെ ഇന്നലയുടെ ഒപ്പം മാഞ്ഞു പോകുമ്പോള്‍...
കാക്കയും കഴുകനും കൊത്തി വലിച്ചു .... ചിതറിച്ചുപേക്ഷിച്ച ... മറ്റൊരു മനുഷ്യ മാംസത്തിന്റെ ദുര്‍ഗന്ധവുമായി ... രാത്രിയുടെ അവസാനത്തെ യാമത്തില്‍ കാറ്റു വീശുമ്പോള്‍ എന്റെ കാതില്‍ വന്നടിക്കുന്നതോ ,ഈ മരണം തേടിയുള്ള .... അവസാനിക്കാത്ത നിലവ്വിളിയുടെ... സ്വരങ്ങള്‍ മാത്രം....
നീ വരുമൊരാ ഇടവഴിയില്‍ ... ഓടി നിന്നരികിലെത്തി ... നിന്നു കിതച്ചിട്ടും .... വഴിമാറി ഒതുങ്ങി ഞാന്‍ ..... കടന്നു പോകുവാനായി നീ.... .
കാത്തു വച്ചു .... പറയുവാനൊരു പ്രണയകാവ്യം പറഞ്ഞു പഠിച്ചു ... ഞാന്‍ മനസ്സില്‍ പലവട്ടം ... എന്നിട്ടും നിന്നടുത്തെത്തിയപ്പോള്‍ വിറച്ചു എന്നധരം ... ചതിച്ചു എന്‍ മനസ്സ് ... പറഞ്ഞതോ , കുറെ വിഡ്ഢിത്തങ്ങളും ....
കടന്നു പോകും നിന്നെ .... തിരിഞ്ഞു നോക്കി ഞാന്‍ നടക്കവേ തേങ്ങുന്നു ...ഞാനുമെന്‍ ...മനസ്സും
എങ്കിലും ... വരും ഞാനിനിയും നിനക്കായീ കാത്തുനിന്നിട്ടും... നിന്നെ കാണുമ്പോള്‍ .... ഓടിക്കിതച്ചെന്ന പോലെ ... നിന്‍ മുന്നില്‍ വീണ്ടും ...
ചേര്‍ത്തു പിടിക്കേണ്ടാ .... നിറുകയില്‍ താലോടേണ്ടാ..... ഒന്നും പറയേണ്ടാ ..... പൊയ്ക്കൊള്ളൂ നീ......
ഒരു നിമിഷമെങ്കിലൊരു നിമിഷം... എന്‍ കണ്ണുകളൊന്നു കണ്ടോട്ടെ നിന്നെ....
ഓരോ വട്ടം മറക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുംപോലും ... ഇന്ന് ഞാന്‍ അറിയുന്നു അറിയാതെ ഒരിക്കല്‍ ഞാന്‍ എടുത്തു എന്നിലേക്ക്‌ അണിഞ്ഞ നീ എന്ന ഉടയാടയുടെ ഓരോ ഇഴയും എത്ര മാത്രം ശക്തിയായി ആണ്‌ എന്നിലേക്ക്‌ ബെന്തിക്കപെട്ടിരിക്കുന്നത് എന്ന്...
പെട്ടന്നു വലിച്ചു പറിച്ചു കളയാന്‍ ആകാത്ത വിതം എന്റെ ശരിരത്തോടും മനസ്സിനോടും അലിഞ്ഞു ചേര്‍ന്നിരിക്കുന്ന നിന്നെ ഓരോ വട്ടം എല്ലാവിധ സകതിയോടും വലിച്ചു പറിച്ചു ദുരെ കളഞ്ഞു എന്നു ഓര്‍ത്തു ഞാന്‍ ആശ്വസിക്കുമ്പോഴും.. അടുത്ത നിമിഷം ഞാന്‍ തിരിച്ചു അറിയുന്നു ..... നീ എന്നില്‍ തന്നെ ഉണ്ടെന്ന്
ഇന്ന്.... ഓരോ രാത്രിയുടെയും അവസാന യാമങ്ങളില്‍ ... എന്റ്റെ കണ്ണുകള്‍ അടയുന്നതിനു മുന്‍പ്‌. .. എന്നും ഞാന്‍ എന്റെ പ്രണയത്തെ എന്റെ അവസാന ചുംബനം കൊടുത്തു സംസ്കരിക്കുന്നു ...
എന്നിട്ടും...... ഉദയതിന്റെ ആദ്യ നിമിഷങ്ങളില്‍ ... എന്റെ മുഖത്ത് അടിക്കുന്ന ആദ്യത്തെ സൂര്യ രെശ്മിയില്‍ .. എന്നെ തോല്‍‌പിച്ച് .... എനിക്ക് ആ ചുംബനം തിരികെ തന്ന് ..... നീ എന്നില്‍ വീണ്ടും ഉയര്‍ത്തു എഴുന്നേല്‍ക്കുന്നു ...
പിന്നെ .... ഒരു നിഴല്‍ പോലെ ....... ഒരു ദിനം മുഴുവന്‍ ..... മോക്ഷം കിട്ടാതെ ...വായുവില്‍ അലയുന്ന ... എന്റെ പ്രണയത്തോട്‌ ഒപ്പം ....... അഗ്നിയില്‍ വെന്തു ഉരുകുന്ന കാലുകള്‍ അമര്‍ത്തി ചവിട്ടി ... ഞാന്‍... എന്റെ യാത്രകള്‍ ഇനിയും ... എത്ര കാലം ...? എത്ര ദുരം ....?
ഞാന്‍ പ്രണയിക്കുക ആയിരുന്നു നിന്നെ ..... നിന്നെ തഴുകി പോയ ഇളം കാറ്റിനോട് ... ഞാന്‍ അന്ന് ആരും കേള്‍ക്കാതെ പറഞ്ഞിരുന്നു ... എന്നെയും ഒന്ന് തഴുകി പോകു എന്ന് ....
നക്ഷത്രങളോട് എനിക്ക് അസൂയ തോന്നിയിരുന്നു അന്ന് ..... എന്നെ ദേഷ്യംപിടിപ്പിച്ചപോള്‍ ഞാന്‍ അറിയാതെ .... നിന്റ്റെ മുഖത്ത് നീ ഒളിപ്പിച്ച ചിരി .... അവര്‍ക്ക് അല്ലേ അന്ന് കാണാന്‍ കഴിഞ്ഞുള്ളു ...
നിന്നെ വട്ടമിട്ടു പറന്ന കിളികളെ ..... അന്ന് ഞാന്‍ കൊതിയോടെ നോക്കി നിന്നിരുന്നു ... നിറ്റെ സ്വരം അവര്‍ക്ക് അല്ലേ കേള്‍ക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞുള്ളു ..
നീ ആരാധനയോടെ നോക്കി നിന്ന പൂത്തോട്ടവും വയലുകളും ... പിന്നീട് എന്റ്റെ സ്വപ്നങളിലെ നിത്യസന്ദര്‍ശ്കര്‍ ആയപ്പോള്‍ നിറ്റെ പാദം പതിഞ്ഞ മണ്ണിനോട് പോലും ...എനിക്ക് അസുയ തോന്നി ....
ഒരു വട്ടം എന്ക്കിലും എന്റ്റെ നെഞ്ചോട് ചേര്‍ന്നിരുന്നു എന്ക്കില്‍ എന്ന്...ഞാന്‍ ആശ്ശിച്ചിരുന്ന നിറ്റെ നിസ്വസസങള്‍ ഏറ്റു വാങ്ങുന്ന പ്രകൃതിയോട് പോലും ... എനിക്ക് അപ്പോള്‍ പ്രണയം തോന്നിയിരുന്നു ....
പൂത്തോട്ടതില്‍ നിന്ന ആ മനോഹരമായ പനിനീര്‍ പൂവിനെ നീ അന്ന് തഴുകുന്നത് കണ്ട്ടു എത്രയോ വട്ടം പിന്നെ ഞാന്‍ അവയേ ചുംബിച്ചുവെന്നോ .....
നേരിട്ടു കാണാത്ത നിറ്റെ കണ്ണില്‍ നോക്കി ... എത്രയോ വട്ടം ഞാന്‍ സ്വപ്നം കണ്ട്ടു‌വെന്നോ ...
എന്റ്റെ അരുകില്‍ ഒരിക്കല്‍ പോലും വരാത്ത നിറ്റെ കാതില്‍ എത്രയോ വട്ടം ഞാന്‍ സ്വകാരിയം പറഞ്ഞുവെന്നോ .....
എന്നെ തഴുകി പോയ ഇളം കാറ്റില്‍ ....എന്റ്റെ മുടിയിഴകള്‍ ഒതുക്കിയ നിറ്റെ വിരലിന്റ്റെ സ്പര്‍സനം എത്രയോ വട്ടം ഞാന്‍ അറിഞ്ഞുവെന്നോ ....
എത്രയോ വട്ടം നീ അറിയാതെ പിന്നെ ആ നെച്ചില്‍ .... ഞാന്‍ എന്റ്റെ മുഖം ഒളിപ്പിച്ചു‌വെന്നോ ....
നിറ്റെ വിരലുകള്‍ പതിഞ്ഞ അക്ഷരങളെ .....എന്റ്റെ വിരലുകള്‍ വീണ്ടും വീണ്ടും തലോടുംപോള്‍ ...അറിയുന്നു ഞാന്‍....ഇന്ന്.... എന്നെ തന്നെ മറന്നു നിന്നെ ഞാന്‍..... പ്രണയിക്കുക തന്നെ ആയിരുന്നു എന്ന് ...
നീ എന്ന കടല്‍ തീരത്തെ തേടി .... തിരികെ വരുവാന്‍ ആയിരുന്നില്ലാ .... എല്ലാം ഉപേഷിച്ചു ... കടലിന്റ്റെ ആഗതതയിലേക്ക് മറവിയുടെ ആഴം തേടി ഞാന്‍ യാത്ര ആയത് .....
എന്നിട്ടും .... കടലില്‍ വീണ പാഴ്‌വസ്തുവിന്റ്റെ വിധി എന്നെ ...... തിരികെ എത്തിക്കുന്നു ..... വിണ്ടും, .... നീ എന്ന തീരത്തെക്കു .......
ഭാരം ഇല്ലാത്ത ... ശൂന്യം ആയ ....അവ്സ്ഥക്കു .... കടലിന്റ്റെ ആഗതതയിലേക്ക് .... എത്തപ്പെടാന്‍ ആവുന്നില്ല .....എന്നത് ആണോ സത്യം ..... അറിയില്ല എനിക്ക് .....
എന്ക്കിലും .... അടുത്ത തിരമാലക്ക് ഒപ്പം .. വിണ്ടും ഞാന്‍ കടലിന്റ്റെ ആഴങളിലേക്ക് പോകാന്‍ ശ്രമിക്കും മുന്പ്പ് .....
ഒന്ന് കൂടി .. കണ്ണുകള്‍ ഇറുകി അടച്ചു ...... എന്റ്റെ പ്രിയപ്പെട്ട തീരമേ ..... ഒരിക്കല്‍ കൂടി ..... ഒന്ന് പുല്കട്ടെ നിന്നെ ഞാന്‍......
ഇപ്പോള്‍ വീശിയ കാറ്റിന് ...മരണത്തിന്റെ മണം ...
